საბოლოო განაჩენი
- ქალბატონო ნაზი, თქვენთვის ეს უცნობია, არაფერი გაგიგიათ იმ ღამით? როცა ამბობთ, რომ თქვენი მეუღლე სახლიდან უცებ გავიდაო, ცრუობთ! - მკაცრი ტონით მიმართა გაღიზიანებულმა გამომძიებელმა
- რატომ არ გჯერათ? მე მართლა არაფერი ვიცი, არანაირი ხმა არ გამიგია!- წამოიძახა ცოტათი დამფრთხალმა ქალმა, მაგრამ უტეხად
-ცრუობთ,ცრუობთ! - მიახალა უკმეხად დათომ- თქვენ არც ის იცით გოგონები დილიდან სად წავიდნენ!
- გითხარით უკვე, სასეირნოდ გავიდნენ ერთად და მერე არ მობrunebulanან!
- მოიკითხეთ, დაძებნეთ ისინი?
- როგორ არა,მაგრამ ვერსად ვიპოვე!
- პოლიციაში რატომ არ განაცხადეთ1
-ვაპირებდი!
- არ მოგბეზრდათ ამდენი სიცრუე? იცრუეთ მაშინაც, როცა თქვით, დიაზეპამი ექიმმა დამინიშნაო, თქვენთვის არ დაუნიშნავთ და არც სვამდით ამ წამალს. ჩვენ პოლიკლინიკაში გავარკვიეთ
- კი მეც ვსვამდი! - წამოცდა ნაზის უნებლიეთ და ტუჩებზე იკბინა.
- გამოდის რომ მარტო თქვენ არ სვამდით, რატომ აიძულებდით გოგონებს წამლის დალევას?
- მსგავსი არაფერი ყოფილა, ხანდახან ვაძლევდი, რომ კარგად დაძინებოდათ
- რატომ, ორივენი უძილობას უჩიოდნენ, თუ მათი ასეთი მდგომარეობა ხელს გაძლევდათ, თქვენი ვერაგული განზრახვა სისრულეში მოგეყვანათ, საკმაო სამხილები გვაქვს იმისთვის რომ პატიმრობაში აგიყვანოთ!- ლამის იყვირა დათომ.
- მე არაფერი დამიშავებია, რატომ არ მიჯერებთ!- ცრემლიანი ხმით წამოიძახა ნაზიმ
- უფროსო, ერთი წუთით, ვიღაც მეზობელია მოსული გამომძიებელი მანახეთო! - შეაწყვეტინა დაკითხვა გიამ დათოს. ქვევით ჩავიდნენ, ხის ძირში შუა ხნის კაცი იდგა, დათო მიესალმა.
- იცით, რაღაც მინდა გითხრათ, იქნებ მნიშვნელოვანი იყოს თქვენთვის
-გისმენთ!- დაიძაბა დათო
- მე გაღმა სოფელში ვცხოვრობ, როგორც გამოდის იმ ავბედით დღეს მე ვნახე ბოლოს ის გოგონები. მეგობარს მოვაკითხე იმ დღეს საქმეზე. უკვე საღამოვდებოდა, უკან ვბრუნდებოდი, ტბაში ნავი და შიგ მსხდომი ოთხი ადამიანი შევნიშნე. ჩემი ყურადღება ხმამაღალმა კამათმა მიიპყრო, ორი გოგო იყო, როგორც გავარჩიე, და ორი მამაკაცი. ისინი გოგონებს რაღაცას ედავებოდნენ. ხმა კარგად არ ისმოდა, მაგრამ მომეჩვენა რომ გოგონები ტიროდნენ. ცოტა ხანი ვიდექი, ცუდი არაფერი მიფიქრია და მერე გზა განვაგრძე. როგორც კი ეს ამბავი შევიტყვე თქვენსკენ გამოვეშურე, იქნებ რამეში გამოგადგეთ ჩემი მონაყოლი
- მადლობა, როგორ არა, მამაკაცები როგორ გამოიყურებოდნენ, იქნებ გაარჩიეთ სილუეტი, აი მაგალითად სიგამხდრე, სიმაღლე, მოკლედ ყველაფერი იმ კაცების შესახებ, უმნიშვნელო დეტალიც რომ იყოს
- მაღლები და გამხდრები!- წარმოთქვა დარწმუნებით სტუმარმა
- ასე დაჯერებული რატომ ხართ, ხომ თქვით ბინდდებოდაო
- კი ბინდდებოდა, მაგრამ სილუეტები კარგად გავარჩიე, ნამდვილად ასე იყო, შეგნებულად ვაკვირდებოდი მათ, ნეტა რას ემართლებიან გოგოებს მეთქი, არ დავმალავ ხმები კარგად არ მესმოდა თორემ მოვისმენდი ყველაფერს.
- კიდევ ერთხელ გიხდით მადლობას! - წარმოთქვა დათომ და მოსულს ხელი ჩამოართვა. - გია, ვიცი ვინც ჩაიდინა გოგონების მკვლელობა, წამოდი!- გია გაკვირვებული, მორჩილად გაჰყვა გამომძიებელს. მისდა გასაკვირად დათო გარდაცვლილი ქალიშვილების ბიძების სახლს მიადგა
- აქ რა გვინდა უფროსო!
- ნახავ რაც გვინდა!- ცალყბად მიუგდო დათომ და ჭიშკარი დაუკითხავად შეაღო. გამოეგებნენ ოჯახის უფროსი და დიასახლისი. დათომ არც აცია არც აცხელა ჯიქურ აჯახა
- თქვენ ჩაახრჩვეთ გოგონები ტბაში, ყველაფერი ვიცით, და დამალვას აზრი არა აქვს, მოწმე გვყავს! - წარმოთქვა მტკიცედ დათომ. გიას ენა ჩაუვარდა. დათო მიხვდა რომ ფიქრის და აზრზე მოსვლის საშუალება არ უნდა მიეცა
- დიახ, თქვენ ჩაიდინეთ ეს სისასტიკე და ისიც ვიცით თუ რატომ? თავის მართლებას აზრი არა აქვს! - ერთ-ერთმა ძმამ თავი ჩაღუნა, მეორემ კი
- არც ვაპირებთ თავის მართლებას, დიახ, ჩვენ მოვკალით, ისინი მამის მკვლელები არიან და არ ვაცოცხლეთ! - დათოს ხმაში ბზარი გაერია
- რა იცით რომ მათ მოკლეს მამა?
- ჰკითხეთ კარგად ბიჭებს, იმ აშარ ქალს რაც არ უნდა ექნა, მამა როგორ უნდა გაემეტებინათ?!
- გია, წამოდი, მივბრუნდეთ, ამათ მერე მივხედავთ! - მიმართა გიას დათომ.
ხალხი ჩვეულებრივ ირეოდა, ბევრი საოცარი ამბის სანახავად მოდიოდა. დათომ ერთ ოთახში მოიხმო ნაზი და ბიჭები
- ბიჭებო, გაიძულებდათ თუ არა დედინაცვალი მამის მკვლელობას, თქვით ნუ გეშინიათ!
- რას ამბობთ! - შეცბუნებულმა წამოიძახა ნაზიმ
-თქვენ გოგოებს წამალს ასმევდით, ჩააგონებდით, აშინებდით, და ბოლოს აიძულეთ საკუთარი მამა მოეკლათ და დაემარხათ, იყო თუ არა ასე იყვირა დათომ
- არა, არა, ტირილით უპასუხა ნაზიმ და სახეზე ხელები აიფარა.
- ბიჭებო დროა თქვენც ალაპარაკდეთ, თქვით რაც მოხდა, თუმც უკვე ყველაფერი ნათელია.
- კი ასე იყო - წამოიწყო ტირილით უმცროსმა ძმამ- ამდენი ხნის სიჩუმის და შიშის შემდეგ ეტყობა ბავშვს უნდოდა განთავისუფლებულიყო ამ ყველაფრისგან. ჩქარ-ჩქარა ცრემლების ყლაპვით ამბობდა სიტყვებს
- მე და ჩემს ძმას გვემუქრებოდა, თუ არ მოკლავთ თავად თქვენ მოგკლავთო, ჩვენ უარი ვთქვით, მერე ჩვენს დებს უთხრა თქვენ თუ არ იზამთ ბიჭებს დავხოცავო, სულ წამალს ასმევდა. მათ შეეშინდათ მართლა არ მოვეკალით და დათანხმდნენ ნაზის განზრახვა შეესრულებინათ. ნაზიმ იმ ღამით მათ ნაჯახი და ცული მისცა, მძინარე მამა მოაკვლევინა, მერე ნაწილებად დააჩეხინა და საპირფარეშოში ჩააფლევინა. ჩვენ კი დაგვემუქრა თუ რამეს იტყვით თავებს დაგაყრევინებთო.
ჯერ კიდევ რაღაცის თქმას აპირებდა დამფრთხალი, განადგურებული ბავშვი რომ ვიღაცის შემზარავმა კივილმა შეძრა იქაურობა
- ლია მოდის, დედა მოდის!- ერთხმად იქუხა ხალხმა. ლია კიბეებზე ამოვიდა, ყველა გარინდული შეჰყურებდა, ლიას ცხედრებისკენ არც გაუხედავს, ნაზი მოიძია, გამძვინვარებული მივარდა და დანით მუცელი გამოფატრა. ეს ძალზე სწრაფად მოხდა, მაგრამ ხელისშეშლას არც რავინ აპირებდა. ერთადერთი ვინც ქვითინებდა, მაგრამ ცხედართან მისვლას მაინც ვერ ბედავდა, ნაზის საკუთარი შვილი იყო.
დათომ და გიამ ხმისამოუღებლად დატოვეს იქაურობა.
