სკოლის გზაზე
დღეს გაბო სკოლაში მიმყავს, მეტიკტიკება
- სკოლაში კი მშივდება ბებო, ზოგი ტირის, მე ვითმენ!- გაბო, იქნებ დაგიტოვო ფული?
- არა, ბებო, არ მინდა გუფეტში ჭამა, მასწავლებელსაც არ მოსწონს და ფული ტყუილად რატომ უნდა დავხარჯოთ, სახლში ხომ გვაქვს საჭმელი!- გამეღიმა. ვაჟა ფშაველას ქუჩა ცოტა უაზროდ და უკულტუროდ გადავჭერით, მანქანამ ახლოს ჩაგვიქროლა
- გაბო, ვიჩქარეთ, ასე შეიძლება მანქანა დაგვეჯახოს!- გადავრჩით ხომ ბებო?!- მომმართა გაბომ
- ჰო, გაბო! - ვუპასუხე უაზროდ. სევდიანი, სიყვარულით სავსე თვალები მომაპყრო, მიყურა, მერე, წელზე მომხვია ხელი, ჩამეკონა, დამკოცნა უთქმელად. ყველაფერი მითხრა, თანამიგრძნო ამ ჟესტით ჩემმა გონიერმა, მგრძნობიარე კაცმა. "ღმერთო! საიდანა აქვს ამ ბავშვს ასეთი სიღრმე, როგორ მიხვდა თუ რა მწარე რეალობას გამახსენებდა მანქანის ჩაქროლება!"- გავიფიქრე და უთქმელად განვაგრძე გზა
- ბებო, შენ უძილობა გჭირს და იმიტომ ლევ წამლებს, და მაინც ვერ იძინებ? -
- ჰო, გაბო, მაინც ვერ ვიძინებ, შენ საიდან იცი რომ ვერ ვიძინებ?
-ვიცი, ბებო! რატომ ვერ იძინებ ისიც ვიცი! - წარმოთქვა გულისტკივილით. მერე რაღაც ჩაილაპარაკა
- რა თქვი გაბო?
- არაფერი, ვერ გეტყვი!
- უნდა მითხრა, მაინტერესებს!
- ნეტა დედა რომ ბებია გახდება რას დაარქმევს თავის შვილიშვილს?
- გაბო, რისი თქმა გინდა საყვარელო? ხომ არ გინდა შენს შვილს მანუჩარი დაარქვა?
- არა, არ ვიცი!
- შენ თუ გინდა დაარქვი ბიძაშენის სახელი!- არაფერი მიპასუხა,მხოლოდ ისევ წელზე მომხვია ხელი და ხელები დამიკოცნა
მიყვარს გაბო!
