მე და გაბო მარტო გაბუკა და მე რამდენიმე დღით მარტო ვრჩებით წყნეთში, ერთი წუთითაც არ მშორდება, ვთავაზობ მეზობლის ბავშვებთან წავიყვანო და გავართო, მაგრამ არ მთანხმდება,მე და შენ უკეთ გავერთობით, სულ შენთან მინდა ყოფნაო. მოკლედ შეხმატკბილებულები ვართობთ ერთმანეთს- ბებო, რა ბედნიერებაა, რომ შენ დაიბადე, არსებობ, ძალიან მიყვარხარ ბე!
- გაბო, მეც უზომოდ მიყვარხარ,მადლობა ასე რომ მეფერები!- მივმართე ალერსით
- ბებო, შენ მგონი ვერ გაიგე, შენ რომ არ დაბადებულიყავი, არც დედა დაიბადებოდა და არც ჩვენ და მე და შენ ერთად არ ვიქნებოდით. ბებიები და ბაბუები იბადებიან, მერე დედები, შვილები, კიდევ შვილები და ეს არის ბებო ცხოვრება და სულ ასე იქნება ხომ?!-კი, გაბუკა, ეს არის ცხოვრება!-შენც გეყოლება შვილები, შვილიშვილები, შთამომავლობა და ასე გაგრძელდება,შენ რამდენი შვილი გინდა გყავდეს?
- მე ხუთი უნდა მყავდეს, ბებო, ხომ ამომივიდა ხუთი ბავშვი (გაბოს ვიღაცამ ხელზე დახედა და ხუთი შვილი გეყოლებაო უთხრა და ეს გაახსენდა)! - მიპასუხა თავდაჯერებით გაბომ
