ჩვენი დიალოგი
გაბო ბაღიდან მომყავს, ბუზღუნებს, ლეგოს აწყობა უნდა დაემთავრებინა
- ნუ გეშინიოდა, მე ავაწყობდი ბაღში, უხმიოდ ვითამაშებდი!
- არ მეშინია გაბო, ლიზი იყო შენს გვერდით?- გაბო იმორცხვებს
- არა, სხვა გოგოა, მე ვეხუტები, ის კი მკოცნის!
- ესე იგი გიყვარს გაბო?
- ბებო, მე შვიდწლინამდე, თუ რვაწლინამდე არ უნდა წავიდე სკოლაში?!- გადადის სხვა თემაზე გაბო, არ უყვარს ამ თემაზე საუბარი. შინ მისულს მეუბნება
- უდიდეს ბოდიშს გიხდი, მაგრამ წყალი უნდა დამალევინო და მაჭამო!
- რა გაჭამო გაბო?
- მაგას სამზარეულოში მოვიფიქრებ! - ცოტა ხანში ეთოს და გუჯის უბრაზდება
- არ მინდა აქ ცხოვრება!
- სად გინდა გაბო?
- სადმე შენთან მარტო მინდა ცხოვრება, მაგრამ იტირებენ ეთო და გუჯი, მაშინ აქ ვიცხოვროთ, თან მიყვარს ეს სახლი!
- კარგი გაბო, დავრჩეთ! - დაწოლისას აჭყიპინდა
- ცუდი რეკმამა იყო ბებო და არ დამეძინება, მოდი ჩაგეხუტო, მიყვარხარ, შენ რომ არ მყავდე რას ვიზამდი, ისეთი თბილი ხარ და საყვარელი!
- მეც მიყვარხარ გაბუკა ძალიან!
- იმიტომ რომ მანჩო ძიას ვგევარ?!- არაფერს ვეუბნები, ვეფერები, ჩვეულებრივ ვეჭორავები ძილის წინ. გაბო იძინებს. ვუყურებ მძინარეს და ვფიქრობ ნუთუ მართლა იმიტომ მიყვარს ასე რომ "მას" ჰგავს, მასავით გონიერია და მასავით ლამაზი ენა აქვს?! არ ვიცი, ის კი ვიცი , რომ გაბუკა ღვთის საჩუქარია, ის კაცია, რომელმაც ხელახლა დამაწყებინა ცხოვრება, მადლობა ამისთვის უფალს!
No comments:
Post a Comment