ჩემი დამტირებლები

ეზოში კაკლის ძირში ვზივარ. თამარი ტირილით მოდის, ვერ ვამშვიდებ, რაც უფრო ვეფერები, მით უფრო უმატებს ზლუქუნს. ამ დროს გაბოც  აცრემლებული მოდის.
-რა მოხდა გაბუკა?!- ვეკითხები და ვეფერები.
- ზურგი მატკინეს, წყალი მომისვი, ან ყინული დამადე!-მთხოვს გაბო.
- ესენიც გაგაბრაზეს? რატომ?- კითხვები დააყარა თინამ.
- ჰო, ყველა მაბრაზებს!-  დავამშვიდე და სკამზე დავსვი.
- კარგია, ეს მისიამოვნებს ზურგს!- დაწყნარდა გაბო.თამარი კი არა და არ მშვიდდება.
- თამარ, ნეტა მე თუ დამიტირებ ასე, როცა მოვკვდები?!- მივმართე თამარს მწყრალად.
- კიიიი, ვიტირებ! - იკივლა თამარმა და ახლა ისტერიულად ატირდა.
- მე მთელი დღე ვიტირებ!- აჰყვა გაბო.
- მე მთლიანად ვიტირებ!- წარმოთქვა  ამაყად თინამ