მე და გაბო საღამოს
საღამოს მე და ეთო სურათებს ვიღებთ, გაბო გვიყურებს და მომმართავს
-ბებო, მე დღეს დედასთან ვწვები, შენთან ეთო დაწვება ხომ?- უკმაყოფილოდ შევხედე
- არა, ბებო, შენთვის ყველაფერს გავაკეთებ, თუ შენ გინდა შენთან დავწვები!- მითხრა დამორცხვით და ჩვენს ოთახს მიაშურა, მერე ჩვეულებრივ წასაკითხი წიგნი მომთხოვა.
- თავთან დამიჯექი, ვისაუბროთ ბებო, არ მეძინება!- წამოიძახა უკმაყოფილოდ
- რატომ არ გეძინება საყვარელო, მოხდა რამე?
- ხვალ ცეკვა მაქვს ხომ ბებო? არ მინდა წასვლა!
- რატომ გაბო?
- მასწავლებელი გამიწყრა, ვერ გავაკეთე რაღაც მოძრაობა, იქ ბევრი გოგოები არიან, არ ვარ მიჩვეული შენიშვნებს და მრცხვენია!- წარმოთქვა გულისტკივილით
- გაბო, დამშვიდდი, მე ხვალ ვეტყვი მასწავლებელს, რომ არ გაგიწყრეს!
- არა, ბებო, "ფლიზ," არ მინდა მასწავლებელმა იფიქროს რომ ენა მიუტანაო, ეთო მასწავლის. როგორ მინდა ახლა დედას ჩევეხუტო!- შეცვალა უცებ საუბრის თემა გაბომ
-გაბო დედას ძინავს, დღეს არ ჩახუტებიხარ?
-კი მაგრამ ისე ძლიერ არა!
- ჰო, დედა დღეს ვერ არის კარგად!
- რა ვიცი, ტელეფონში კი არის ჩანძვრალი და! - გამეცინა, გაბომ უცებ აღშფოთებით პირზე ხელები აიფარა, სახეს მალავს
-რა მოხდა გაბო?- ვკითხე გაკვირვებულმა
-ბებო დედაზე ცუდი ვთქვი, მე კი არ მინდა ვინმეზე ცუდი ვთქვა, საერთოდ არავისზე
- გაბო, არა უშავს ნუ ნერვიულობ!
- ბებო ვნერვიულობ, მეშინია შენ, მატა და დედა ისევ არ დაშორდეთ ერთმანეთს.
- გაბო რას ამბობ, მაშინ მონასტერში ვიყავი, სამი წლის წინ, ახლაც გახსოვს?- ვუხსნი დაყვავებით. კითხვები დამაყარა
- მგონი გუჯა გავხდი ხომ ბებო, იმდენ კითხვებს გაყრი!- გამეცინა
- გაბო, საოცრება ხარ, დაიძინე საყვარელო!- მივმართე და მოვეფერე. კარგა ხანს ვეჯექი თავთან, ვიფიქრე უკვე სძინავსთქო და
- ბებო, თაგვმა რომ არ გიკბინოს და მხოლოდ გადაგირბინოს აცრა მაინც უნდა გავიკეთოთ?
-ბებო, მე დღეს დედასთან ვწვები, შენთან ეთო დაწვება ხომ?- უკმაყოფილოდ შევხედე
- არა, ბებო, შენთვის ყველაფერს გავაკეთებ, თუ შენ გინდა შენთან დავწვები!- მითხრა დამორცხვით და ჩვენს ოთახს მიაშურა, მერე ჩვეულებრივ წასაკითხი წიგნი მომთხოვა.
- თავთან დამიჯექი, ვისაუბროთ ბებო, არ მეძინება!- წამოიძახა უკმაყოფილოდ
- რატომ არ გეძინება საყვარელო, მოხდა რამე?
- ხვალ ცეკვა მაქვს ხომ ბებო? არ მინდა წასვლა!
- რატომ გაბო?
- მასწავლებელი გამიწყრა, ვერ გავაკეთე რაღაც მოძრაობა, იქ ბევრი გოგოები არიან, არ ვარ მიჩვეული შენიშვნებს და მრცხვენია!- წარმოთქვა გულისტკივილით
- გაბო, დამშვიდდი, მე ხვალ ვეტყვი მასწავლებელს, რომ არ გაგიწყრეს!
- არა, ბებო, "ფლიზ," არ მინდა მასწავლებელმა იფიქროს რომ ენა მიუტანაო, ეთო მასწავლის. როგორ მინდა ახლა დედას ჩევეხუტო!- შეცვალა უცებ საუბრის თემა გაბომ
-გაბო დედას ძინავს, დღეს არ ჩახუტებიხარ?
-კი მაგრამ ისე ძლიერ არა!
- ჰო, დედა დღეს ვერ არის კარგად!
- რა ვიცი, ტელეფონში კი არის ჩანძვრალი და! - გამეცინა, გაბომ უცებ აღშფოთებით პირზე ხელები აიფარა, სახეს მალავს
-რა მოხდა გაბო?- ვკითხე გაკვირვებულმა
-ბებო დედაზე ცუდი ვთქვი, მე კი არ მინდა ვინმეზე ცუდი ვთქვა, საერთოდ არავისზე
- გაბო, არა უშავს ნუ ნერვიულობ!
- ბებო ვნერვიულობ, მეშინია შენ, მატა და დედა ისევ არ დაშორდეთ ერთმანეთს.
- გაბო რას ამბობ, მაშინ მონასტერში ვიყავი, სამი წლის წინ, ახლაც გახსოვს?- ვუხსნი დაყვავებით. კითხვები დამაყარა
- მგონი გუჯა გავხდი ხომ ბებო, იმდენ კითხვებს გაყრი!- გამეცინა
- გაბო, საოცრება ხარ, დაიძინე საყვარელო!- მივმართე და მოვეფერე. კარგა ხანს ვეჯექი თავთან, ვიფიქრე უკვე სძინავსთქო და
- ბებო, თაგვმა რომ არ გიკბინოს და მხოლოდ გადაგირბინოს აცრა მაინც უნდა გავიკეთოთ?
No comments:
Post a Comment