ეთო
ეთუნა ახლა 11 წლისაა, ეს ამბავი კი ოთხი წლის წინათ მოხდა, ამით იმის თქმა მინდა, რომ მაშინ ძალიან პატარა იყო იმისთვის, რაც მოიმოქმედა. ახლობელთან უსიამოვნება მომივიდა, რამაც დამანგრეველად იმოქმედა, ამას დაერთო ფილტვების ანთება, საშინელ დეპრესიაში ჩავვარდი. მოკლედ "რა უჭირთ სიკვდილმისჯილებს ვაი სიცოცხლე მისჯილთ!" განწყობაზე ვარ. ეს ეთუნას არ გამოჰპარვია, თვალებში მიყურებს და მეფერება. ლელა ორი კვირით დასასვენებლად აპირებდა წასვლას ბავშვებთან ერთად. ვიცი ბავშვების გარეშე ძალიან გამიჭირდება, მაგრამ ხმას არ ვიღებ.
შაბათი დღეა, სიონში ვარ წირვაზე, ეთო მირეკავს
- ბებო, ჩქარა მოდი, დედას მივყევარ,მე არ მინდა წასვლა, შენთან მინდა!- ეთოს ვამშვიდებ, მაგრამ არ მასვენებს, იმდენჯერ დამირეკა, იძულებული გავხდი, დამეტოვებინა ტაძარი.
უკვე მიახლოვებული ვარ სახლთან, სამედიცინოს ეკლესიით გადმოვდივარ მოკლე გზით, ისევ ეთოს ზარი და განწირული ხმა
-ბებო მიშველე, არ მინდა დაგტოვო!
-ეთო, დამშვიდდი! მოდი, აქვე ვარ ეკლესიის ეზოში, მამაოს დაგალაპარაკებ! - ეთო წამსვე ჩემს გვერდით გაჩნდა.
-ბებო,არ დაგტოვებ, შენთან დავრჩები, მიყვარხარ, შენთვის მანჩო ძია ვიქნები!-ღრიალებს ეთო.
ცრემლები მომერია, ჩავეხუტე. ჩემი მოძღვარი ( მიქაელ ბოტკოველი) გაოგნებული უსმენს ბავშვს. იმდენად აღელვებული იყო ეთუნა რომ შეუძლებელი იყო არ დავთანხმებულვიყავით.მამაომ დალოცა ეთო, კარგი გოგო ხარ, ბებო ასე რომ გიყვარსო და კურთხევა მისცა ჩემთან დარჩენილიყო. ლელა ეთოს გარეშე წავიდა. ეთოს თანადგომა ჩემთვის მაშინ წამალზე მეტი იყო. ცხოვრება ხომ ასეთი მომენტებით ფასობს, გამართლებულია ჩემი ყოფათქო და დავმშვიდდი. მადლობა ამისთვის ეთოს.
